Τζένη Γεωργιάδη Πυροτέχνημα Στίχοι
από μικρή φοβάμαι τις αστραπές
κλείνω τα μάτια μου στου ουρανού τη λάμψη
έτσι ήμασταν και εμείς για μέρες
πόλες τη μία φως, παντού την άλλη σκοτάδι
πυροτέχνημα
ήταν ο έρωτας αυτός για μια στιγμή
περαστικός πάλι
αφέθηκα και άνοιξα πορτς – πολλές είχα ανάγκη να με
θες πυροτέχνημα
που τον ήλιο μου θα βρω ίσως ξανά, δε
βιαστώ τα πάντα σου – έδινα
μα δεν το μετανιώνω εγώ κι ούτε
που θέλω, ευχαριστώ
πώς με πονάνε του καιρού οι αλλαγές
μου φεύγεις μακριά και μένω πίσω πάλι
περάσαμε οι δυο μας μπόρες
πολλές έχω καρδιά – τα κούς και όχι ατσάλι
πυροτέχνημα
ήταν ο έρωτας αυτός για μια στιγμή
περαστικός πάλι
αφέθηκα και άνοιξα πορτς – πολλές είχα ανάγκη να με
θες πυροτέχνημα
κάπου τον ήλιο μου θα βρω ίσως ξανά, αν
δε βιαστώ τα πάντα σου, έδινα
μα δεν το μετανιώνω εγώ κι ούτε που θέλω